ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Με τρόμαξε η αγάπη σου

γι’ αυτό την πλήγωσα.

Μέσα στην ανελέητη σιωπή της μοναξιάς μου

στην ατέλειωτη λήθη λάγνων ηδονών

μέσα στην πονηρία αυτού του ύποπτου κόσμου,                                                    

σκόρπισαν σαν φτερουγίσματα

το άδολο χαμόγελό σου

τα χρώματα των ματιών σου

οι αλήθειες στα λόγια σου.

Με τρόμαξε η αγάπη σου                                                                           

γι’ αυτό την αρνήθηκα

νομίζοντας πως η φυγή θα με σώσει,

καμμιά φυγή δε σε σώζει

από κάτι που δεν ξεχνάς.

Απουσία αβάσταχτη                                                                                    

στο κενό της καρδιάς μου,

κοφτερά δάκρυα

κομματιάζουν τη σκέψη μου

και σε κάθε ουλή

στάζουν μια θύμηση.                                                                                                

Τα χαμένα χάδια

στοιχειώνουν το σώμα μου,

οι ανεκπλήρωτες πράξεις

κείτονται βουβές,

τα ανείπωτα λόγια μαργώνουν                                                                                 

στις στιγμές που πέρασαν.

Αγρύπνια λυτρωτική

απαλύνεις τη λύπη

φέρνοντας στα βλέφαρα

μια ανίκητη εξάντληση                                                                                            

που με βυθίζει σε έναν αγανό

και θλιμμένο ύπνο

δίχως όνειρα.

Αλγεινό ξύπνημα

με οδηγεί στο γυρισμό,                                                                                          

τα λάθη μου ολόγυμνα μπροστά σου

διάφανα τραύματα

που τους έχει απομείνει μόνο

μια ικεσία συγχώρεσης

                                          2007