ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ

Άνθρωποι που ζητάνε βοήθεια

σιωπηρά 

χωρίς κραυγές, χωρίς λυγμούς

τις κραυγές τις κρατάνε μέσα τους

να μην τις ακούσει κανείς                                                                              

και τρομάξει

όπως τρομάζει όταν τους βλέπει ξαφνικά

μέσ’ στο σκοτάδι

ξαπλωμένους στη γωνιά του δρόμου

τις κρύες νύχτες                                                                                              

τις βροχερές

κουλουριασμένους μήπως μπορέσουν

να ζεσταθούν

για απόψε

γιατί αύριο...                                                                                             

ποιος ξέρει.

Ζήσανε τον πόλεμο

και άντεξαν.

( Αλήθεια, τι πιο μεγάλο μπορείς να πεις απ’ αυτό; )

Ήρθανε σε καινούριες στεριές                                                                        

απ’ οπουδήποτε

άλλωστε δεν έχει πια σημασία

το παρελθόν δεν υπάρχει πια

χάθηκε

όπως χάθηκαν τα πάντα                                                                                 

σαν μια αχυρένια καλύβα

που την εξαφανίζει ο ανεμοστρόβιλος.

Δε ζητάνε πολλά

όσες ελεύθερες ανάσες τους απομένουν

( πλήρωσαν το τίμημα και με το παραπάνω )                                                

σε ξένους τόπους

με άγνωστες γλώσσες

με αλλιώτικα τραγούδια

παρέα με τον εφιάλτη

καρφωμένο στο μυαλό τους                                                                         

κάθε στιγμή.

Παρέα με τον εφιάλτη

που δε θα διακοπεί ποτέ.

Όμως εδώ θα βρουν μόνο

καχυποψίες που τους κοιτούν δύσπιστα                                                      

ματιές που φοβούνται μην τις κλέψουν

μερικές φορές λυπητερές, συμπονετικές

λέξεις ειρωνικές που τους μειώνουν την αξιοπρέπεια

χέρια που δε θα απλώσουν να τους χαιρετήσουν.

Ίσως να μη μάθουν ποτέ                                                                               

αν αυτό που ζουν τώρα

είναι χειρότερο

από αυτό που έζησαν.

Ζωή που κυλάς

δίχως να κοιτάς πίσω.                                                                                   

Ζωή που ξυπνάς κάθε μέρα

με άλλη μορφή.

Ζωή που έρχεσαι και φεύγεις

όποτε εσύ θέλεις.

Μοναδική ζωή                                                                                               

που τα μικρά τα κάνεις μεγάλα

και τα μεγάλα τα κάνεις

να έρχονται σε μια στιγμή

και να καταστρέφουν τα πάντα

όπως την αχυρένια καλύβα                                                                         

ο ανεμοστρόβιλος.

Ξημέρωμα 20 Ιούλη 2005