ΒΡΟΧΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 

Τα έσβησε όλα απόψε

η βροχή

όπως με ορμή ξεπλένει τους δρόμους

έτσι ξεπλένει και την καρδιά μου

από το βάρος που την πιέζει,                                                                             

καταπίνει μεμιάς

την κούραση της σημερινής μέρας

τις υποχρεώσεις της αυριανής.

Μία ομίχλη από σταγόνες

εξαφανίζει τα τσιμεντένια βουνά                                                                     

το βουητό των αυτοκινήτων

την ανασφάλεια από τα πρόσωπα των ανθρώπων

τις χιλιάδες μοναξιές αυτής της πόλης,

καθένας μας

είναι και μια μοναξιά.                                                                                        

Εγκλωβισμένοι

στο κυνήγι του χρήματος

σπαταλάμε τις πολύτιμες στιγμές μας

κι όταν κοιτάξουμε πίσω

ανακαλύπτουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια                                                           

δεν προλάβαμε

να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο

να χαρούμε μια αγκαλιά

να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.

Ξεχάσαμε                                                                                                           

να λέμε καλημέρα

ξεχάσαμε πώς είναι

να αφήνεις το βλέμμα σου να χάνεται

στο γαλάζιο

να αφήνεις τη σκέψη σου να βυθίζεται                                                             

στο ρίγος της γνώσης

ξεχάσαμε την καταγωγή μας.

Πώς απομακρυνθήκαμε τόσο

από το θρόισμα ενός δέντρου;

Μαζί με το ουράνιο νερό                                                                     

ήρθε και μια λήθη

γλυκιά σαν μεθύσι

να παγώσει, για λίγο, το χρόνο

να σταματήσουν όλα

για να ακούγεται μόνο                                                                                     

το βρόχινο τραγούδι.

                                     2004