ΜΟΥΣΑ

Όταν διαβάζω τα τραγούδια μου

διαπιστώνω ότι οι Μούσες είναι πολλές

(ή μήπως είναι μία που αλλάζει πρόσωπα;)

Πώς την έχω ζαλισμένη

στο κεφάλι μου κλεισμένη,

την καινούρια μου τη Μούσα

όλη νύχτα τη μεθούσα.

Κι έτσι που ‘ναι μεθυσμένη

όμορφη και ξεντυμένη

θα ‘ρθει απόψε πριν να φέξει

και γυμνή θα μου χορέψει.

Θα μου πει τα μυστικά της

κι όλα τα παράπονά της,

θα μου πει πικρή αλήθεια

και ωραία παραμύθια.

Θα μου πει τι είναι εντός μας

σφάλματα του μέλλοντός μας,

γνωμικά θα μου χαρίζει

που κανένας δε γνωρίζει.

Στου μυαλού τα μονοπάτια

μέσ’ στης Γνώσης τα παλάτια

της αλήθειας μου τους κόπους

να προσφέρω στους ανθρώπους.

Και στου οίστρου μου τη δίνη

το φιλί της θα μου δίνει

λόγια τις καρδιές ν’ αγγίζουν

τις πληγές ν’ ανακουφίζουν.

Πινελιές απ’ τ’ άγιο χέρι

στο χορό της θα μου φέρει 

και του φόβου που μ’ αγγίζει

τις σκιές θα ζωγραφίζει.

Έρωτας δημιουργίας

στιγμιαίας μου σοφίας

έκστασης θολό καράβι

στου Διόνυσου το χάδι.

Όνειρο δημιουργίας

στο σκαλί της Ουτοπίας

διαγράφεται το ψέμα

με του ποιητή το αίμα.

Κι όταν θα ‘χει ξημερώσει

τις φτερούγες θα απλώσει

θα γλιστρήσει σαν το χέλι

θα ξανάρθει όταν θέλει. 

Φλεβάρης 1997

( Ιούλης 2017 )