ΑΓΑΠΗ ΚΟΜΜΕΝΗ ΣΤΑ ΔΥΟ





Αγάπη κομμένη στα δυο
ποια πλευρά ν’ αγαπήσω;


Οι πεθαμένες ψυχές
αμαυρώνουν την ομορφιά μου
οι χαμένες ζωές
θλίβουν την ύπαρξή μου
ενδοφλέβιο μίσος
διχάζει τη θάλασσά μου.


Ορίζοντας γεμάτος αγωνία
ματαιώνει τη γαλήνη,
ανελέητα συμφέροντα
καθισμένα στο θρόνο τους
αποσταθεροποιούν το μέλλον
με ύποπτες διαχωριστικές γραμμές
που αφανίζουν τους λαούς.


Το διχοτομημένο μου σώμα
θωπεύει ο θάνατος.


Ποιων δυνατών παιχνίδια
ποιων αδερφών αδιαφορία
διαιωνίζουν τις πληγές μου;





 2016 
Το μπλουζ του Πειραιά




Σοκάκια στενά 
για χρόνια πολλά
με δέχονται μέσα
στην υγρή αγκαλιά.
Με λύπες, χαρές
εικόνες του χτες
περνάνε μπροστά μου
σαν της μνήμης σκιές.


Καράβι μικρό
ταξίδι γοργό
ζωή μια στιγμούλα
στάσου να σε χαρώ.
Η νύχτα ριπή
η μέρα σκυφτή
η λέξη σωπαίνει
και φωνάζει η σιωπή.


Λιμάνι ζεστό
αλμύρας πιοτό
με πότισες πάλι,
το μεθύσι γλυκό.
Των βράχων φωνές
γοργόνες θαμπές
της θάλασσας χάδι
των κυμάτων ευχές.






 2017
ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΑΤΣΟΥ





Τον εύκολο δρόμο διαλέγεις
δε θέλεις φορτίο στην πλάτη
και βάρος να σέρνουν τα βήματα
τα απρόθυμα
σου μοιάζει ασήκωτος κόπος
το κάτι που θα ‘ναι δικό σου
καρπώνεσαι έτοιμη λύση
με πρόσχημα. 


Ψεγάδι ντροπής δε σου μίλησε
στην άσωτη πλεονεξία
και ύποπτο γλέντι σε ρούφηξε
στο χαμό του
ανεύθυνες πράξεις σ’ αγκάλιασαν
και βαλς με τα λάθη χορεύεις
ντυμένος πολύχρωμο ένδυμα
πιερότου.  


Παλιάτσε στη μοίρα σου γέλα
γλεντάνε οι επιλογές σου
πηδώντας τραγούδα τα κρίματα
τα ανείπωτα
στον πόνο μονάχος σου κλάψε
ζωγράφισε φως της ψυχής σου
στα πάντα κρυμμένη η λύτρωση
και στο τίποτα.  





Νοέμβρης 2017
Ξενάκι





Σε ξένο τόπο η στράτα μου
μεγάλωσε τα νιάτα μου.
Αχ πέλαο της Ικαριάς
και τα ξενάκια μην ξεχνάς.

                Ο ξένος τόπος πια δικός
                και ο δικός μου μακρινός.


Τον ξένο τόπο πάτησα
μ’ αγάπησε κι αγάπησα.
Λιμάνι κόκκινο, ζεστό
στην αγκαλιά σου νοσταλγώ.

                 Ο ξένος τόπος πια δικός
                 και ο δικός μου μακρινός.


Επήγα και δε γύρισα
και τώρα σ’ αποθύμησα.
Αχ πέλαο της Ικαριάς
που τα ξενάκια αγαπάς.

                  Ο ξένος τόπος πια δικός
                  και ο δικός μου μακρινός.   



Γενάρης 2018 

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ






Όλα καλά λοιπόν!
Ο πρωθυπουργός μας και οι υπουργοί του έκαναν κάτι μοναδικό, πρωτότυπο, που δεν έχει γίνει ποτέ: ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη!
Τι ανδρεία! Τι πολιτικό σθένος! Τι ακμαιότατη ηθική!
Ας τους χαιρόμαστε λοιπόν! Επειδή για μένα οι πολιτικοί ενός τόπου είναι ο καθρέφτης του λαού.
Ας χαιρόμαστε, βέβαια και τους άλλους, ξέρετε εκείνους που με την πολυτέλεια του δεύτερου το παίζουν παλληκάρια, εκείνους που όταν κυβερνούσαν χτες διατηρούσαν και συντηρούσαν αυτήν την εγκληματική ανομία που μας βολεύει όλους σαράντα χρόνια τώρα και βάλε…  
Φυσικά ας χαιρόμαστε και… τα ρέστα, ξέρετε τους υπόλοιπους στις γωνίτσες που το παίζουν επαναστάτες, αυτοί βέβαια έχουν ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια και άνεση, ότι δε θα κυβερνήσουν ποτέ, οπότε τους παίρνει και για καμιά κουβέντα παραπάνω.


                                Κι έτσι ήσυχα κι ωραία
θα συνεχίσουμε όλοι το ίδιο μεταπολιτευτικό παιχνιδάκι μας: σήμερα καίω και μπαζώνω, αύριο χτίζω αυθαίρετα χωρίς καμία προφύλαξη και μεθαύριο τα νομιμοποιεί ο υπουργός με μια τροπολογία, κι όποιον πάρει ο χάρος. Ξέρετε, αυτήν τη νοοτροπία που μας έμαθαν οι γονείς και οι δασκάλοι μας και εμείς την εξελίσσουμε σε συνδυασμό με τα υψηλά ιδανικά και φρονήματα του χαρακτήρα μας… 
Κι έτσι ήσυχα κι ωραία θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε χωρίς να τιμωρηθεί κανείς ή στην καλύτερη περίπτωση να τιμωρηθούν οι λιγότερο ευθυνόμενοι. Άλλωστε η οργανωμένη χώρα μας έχει όλους τους κατάλληλους μηχανισμούς και ήδη τα πράγματα προχωράνε ομαλά, όπως γίνεται σαράντα χρόνια τώρα : οι εθελοντές κάνουν αυτά που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία ( να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί ) για να μην την επιβαρύνουμε την καημένη με επιπλέον φορτία και οι κυβερνόντες θα δώσουν τις απαραίτητες αποζημιώσεις συνοδευόμενες από τα δέοντα συλλυπητήρια και την υπόσχεση ότι θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα από ‘δω και πέρα, διότι ένας πολιτικός πρέπει να ξυπνά στον πολίτη του το αίσθημα της ασφάλειας και της ελπίδας!
Σ’ αυτό το σημείο ( παραλίγο να μου διαφύγει, θα ήταν προσβλητική αγένεια από μέρους μου ) μπαίνουν στο σκηνικό, βέβαια, και όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι μεγαλοκαρχαρίες με τις δωρεές τους και την υποστηρικτική τους ψιχουλοβοήθεια ( ευκαιρία να ξεπλύνουν μερικά δισεκατομμύρια ) ξέρετε, αυτοί που αύριο θα χτίσουν στα καμένα.
Εννοείτε ότι θα βοηθήσουμε κι εμείς με το υστέρημά μας, ξέρετε, όλοι εμείς που χτες ούτε που σκεφτήκαμε να αντιδράσουμε όταν βιάζαμε τη Φύση και στήναμε μελλοντικές παγίδες θανάτου. Δε βιαζόμαστε όμως, θα αντιδράσουμε κι εμείς όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν καεί το δικό μας σπίτι, όταν θρηνήσουμε το δικό μας άνθρωπο, όταν θα λαμβάνουμε κι εμείς τις απαραίτητες αποζημιώσεις, φιλανθρωπικές βοήθειες και υποσχέσεις.


                                   Φυσικά και θα συλλυπηθώ
με όλο τον πόνο και τη θλίψη της ψυχής μου.
Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό και για κανέναν λόγο, κι ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνει εξαιτίας σκοτεινών συμφερόντων.
Συλλυπητήρια στα σημερινά θύματα, στα χτεσινά και στα μελλοντικά.
Συλλυπητήρια και σ’ αυτόν το λαό, σ’ αυτόν τον τόπο.
Και είναι τα ίδια συλλυπητήρια που είχα εκφράσει και χρόνια πριν, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα, έφηβος τότε, όταν έβλεπα να μας δηλητηριάζουν με εγκληματικές νοοτροπίες και να μας εκπαιδεύουν για να γίνουμε εν δυνάμει δολοφόνοι που δε θα τιμωρηθούν ποτέ. Είναι τα ίδια συλλυπητήρια που έχω εκφράσει πολλές φορές μέχρι σήμερα, όταν διαπιστώνω ότι αυτές οι νοοτροπίες μας έχουν μετατρέψει σε… ( άντε, ας μην το πω ) απάνθρωπα όντα που δε μας ενδιαφέρει τίποτα εκτός από τον εαυτό μας, που δε νοιαζόμαστε ούτε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που δε βλέπουμε ούτε πόντο πέρα από τη μύτη μας.
Συλλυπητήρια και στην όποια ελπίδα μας που έχασε άλλο ένα κομμάτι από την ήδη σαπισμένη σάρκα της.
Και να μην ξεχάσουμε, τέτοιες παγίδες θανάτου υπάρχουν ακόμη πολλές γύρω μας στην πανέμορφη χώρα μας.
Συλλυπητήρια, λοιπόν και εις άλλα με υγεία! 


Υ.Γ.    ίσως τα παιδιά μας
          να αλλάξουν το αύριο  





28 Ιούλη 2018

ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 





Σκόνη της πόλης μπαίνει στα μάτια μου
σκόνη της πόλης μέσ’ στην καρδιά μου
βουή ατελείωτη το μυαλό μου ζαλίζει
θορυβώδη οχήματα τη σιωπή μου πληγώνουν,
πόσες στιγμές χαθήκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πόσα όνειρα σταματήσαν στο κόκκινο
πόσες επιθυμίες τα στοπ προσπεράσαν.  
Στα σοκάκια η σκιά μου τρεκλίζει
η μεθυσμένη μου νιότη σε δρόμους αλλιώτικους περπατάει
και τους παλιούς αλλιώς τους βλέπει πια.
Θαλασσινή αύρα το λιμάνι δροσίζει
ο πόνος του νόστου τη μνήμη ξυπνά,
σαν αστραπή περνά ο καιρός σε άγνωστες λεωφόρους
δίχως σήματα και πινακίδες πορεύεται
ώσπου χάνεται σαν ομίχλη σε μουντό πρωϊνό
παγωμένες σταγόνες οι διδαχές του
στον αέρα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο
να ανασάνω λίγο ακόμη
να ανασάνω…  






Νοέμβρης 2019




ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ



Πρόσφυγες της ζωής
απάτριδα σκυλιά αβοήθητα
πεινασμένα για ένα χάδι
ένα νεύμα αγάπης
μια στάλα ξεκούραση.
Στα παγωμένα λασπόνερα του χειμώνα
ξεπλένουμε τις πληγές μας
πίνουμε τα δάκρυα της βροχής
μας τρέφουν αποφάγια ελεημοσύνης,
ξαποσταίνουμε φοβισμένα
στην υγρή αγκαλιά της νύχτας 
ελπίζοντας να ανταμώσουμε
το αυριανό ξημέρωμα. 


Σφιχτά περιλαίμια περιορίζουν τη Σκέψη
αόρατα σύνορα φιμώνουν τις λέξεις
ανελέητες θρησκείες μπολιάζουνε μίση
των αιώνων το αίμα ποτίζει πατρίδες. 


Πρόσφυγες της ζωής
τα εφήμερα βήματα σέρνουμε
μη θωρώντας το λίγο του Νου μας
το αδύναμο σώμα της ύπαρξης
που γερνάει κι ανούσια φεύγει. 







Γενάρης 2019



Πίνακας:
Οι πρόσφυγες 
Λάδι σε καμβά 
Τάκης Δημόπουλος  

Τα τείχη της ντροπής






Το τείχος της ντροπής θυμάμαι
όπως και τόσα άλλα τείχη
ορατά κι αόρατα
που υψώνονται ανάμεσα
στις καρδιές των ανθρώπων…


Αχ λευτεριά πολυπόθητη
κηλίδες αίματος πολλές
λερώνουν τ’ άσπρο σου φουστάνι
κι εσύ σκυφτή και πληγωμένη
θυσία μάταιη
στη λάσπη ξεθωριάζεις.   








9 Νοέμβρη 2019

Παλιά σκαριά σακατεμένα





Παλιά σκαριά σακατεμένα
απ’ τους υφάλους των τσακισμένων ονείρων.
Θλιμμένοι ναύτες γελασμένοι
δεν είδανε ποτέ τους φάρους
τις ρότες έχασαν διαβάζοντας
σημάδια λαθεμένα. 





 2019
Παράπονο






Μισή χαρά πάντα μου δίνεις
κάτι προσφέρεις, κάτι παίρνεις
ήλιο δειλό ανάμεσα σε σύννεφα
γέλιο πικρό στην άκρη της απώλειας.
Σαν να μη θες την έπαρση ν’ αφήσεις
να παρασύρει τα φτερά μου
να καούν
στης προσδοκίας τις καυτές αχτίδες.
Μισό χαμόγελο
δίπλα στο βλέφαρο της πίκρας
σαν βότσαλο
μόνο για μια στιγμή αναταράσσει
της χαράς τη λίμνη. 


Πέφτω, σηκώνομαι κι απ’ την ανάποδη
στα δύσβατα λασπόνερα της μέρας σου
μεθυσμένος απ’ το πονεμένο σου κρασί,
όπως σ’ εκείνο το παλιό τραγούδι.


Αργό ζεϊμπέκικο στην πίστα της φωτιάς
ανάμεσα χορεύω σε μαχαίρια
με απλωμένα χέρια και ψυχή στον ουρανό
την ύστατη κορόνα μου θ’ αφήσω
με ένα αχ στη γη του Χρόνου να πετάξει
ακούγοντας το τελευταίο το ταξίμι.  





Νοέμβρης 2018

Δε θα πω …





Δε θα πω τι έκανε
εκείνη η γενιά τότε …
θα πω τι κάνει
εκείνη η γενιά τώρα …
Τότε όσοι σκοτώθηκαν
έδωσαν τη ζωή τους,
όσοι έζησαν
σκότωσαν τις ζωές των άλλων …

           ( 17 Νοέμβρη 2017 )
Ταπεινοί μου ήρωες …





Ταπεινοί μου ήρωες
εδώ θα είμαι
να σας θυμηθώ
του χρόνου πάλι …

μέχρι τότε ;;;  



        ( 17 Νοέμβρη 2017 )  

  Σε περιμένω μαμά   Σε περιμένω μαμά θα ανταμώσουμε πάλι όταν έρθει η ώρα θα αγκαλιαστούμε ξανά σε πιο όμορφους τόπους. Πες και σ...