Σε περιμένω μαμά

 

Σε περιμένω μαμά

θα ανταμώσουμε πάλι όταν έρθει η ώρα

θα αγκαλιαστούμε ξανά

σε πιο όμορφους τόπους.

Πες και στον μπαμπά να μην ανησυχεί

είναι γαλήνια εδώ

έχει πολλά λευκά λουλούδια

και άσπρα πουλιά που πετούν ελεύθερα

σε τοπία καταπράσινα και αμόλυντα.

Τα δάκρυα έχουν ξεπλύνει τις πληγές μας

οι μνήμες πια δε μας πονούν

και οι ψυχές μας είναι καθαρές

σαν ολόχρυσα φτερά.

Σε περιμένω μαμά

όλους σας περιμένω

όλοι σας περιμένουμε

θα ανταμώσουμε πάλι όταν έρθει η ώρα

εδώ στον ουρανό των αγγέλων

μακριά από το ψέμα του κόσμου

μακριά από το σκοτάδι του ανθρώπου.  

 

 

Εις μνήμην

Τέμπη 28-2-2023   

 

 

 

 

 

Μάρτης 2023  

 

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

 

Υπάρχουν κάτι συναισθήματα

τόσο σκληρά

όσο η λεπίδα ενός μαχαιριού

στην ανυποψίαστη σάρκα,

τόσο επώδυνα

όσο το τελευταίο δάκρυ

μιας ανάλγητης νύχτας. 

            

                                                                   Ιούλης 2020

 

Ζωγραφική με soft pastels: Έλενα Κανδηλάκη

 

 

Παράσταση

 

Εγκλωβισμένα θύματα

στα νύχια ματωμένης καριέρας

γδέρνουν την ψυχή τους

και τα κομμάτια πετάνε

στο αδηφάγο χειροκρότημα.

Η αυλαία ανοίγει

δυνατές μουσικές

εντυπωσιακά σκηνικά

λόγια μεγαλεπήβολα

να σκεπάζουν τις κραυγές

κάτω από τα προσωπεία

και ο χορός ανούσιος

στην πλοκή θλιβερής τραγωδίας.

Οι εποχές υποκρίνονται

μπροστά στο απαράλλαχτο φόντο

και ο χρόνος ανήμπορος να βελτιώσει νοοτροπίες

θεμελιωμένες στο αίμα του

κολλημένες στο δέρμα του

σαν αγιάτρευτη λέπρα.

Μη μιλάς

θα ξυπνήσει το τέρας

θα καταπιεί το λαρύγγι σου

θα σου βγάλει τα μάτια…

Ανήθικοι δάσκαλοι

διδάσκουν την αδίστακτη εξουσία

την ανθρωποφαγία χωρίς διάλειμμα,

το πιο σημαντικό μάθημα της επιτυχίας

το «ξέρω μα δε μιλώ». 

Και ο θίασος μεγαλώνει*

σε όλες τις Τέχνες απλώνεται

σε όλες τις εργασίες

μολύνει τις πόλεις μας

καθοδηγεί τα παιδιά μας,

κι εμείς ανίδεοι θεατές

ηρωοποιούμε, θαυμάζουμε, χειροκροτούμε

μεταμφιεσμένα φρικιά

στο τσίρκο του παραλόγου.

 

*και ο θίασος μεγαλώνει

Ο στίχος είναι από το τραγούδι Welcome to the show του Παύλου Σιδηρόπουλου.

 

 

 2021

 

Πουλί μου διαβατάρικο

 

 

Πουλί μου διαβατάρικο

έρχεσαι και πηγαίνεις

γι’ αυτά που βλέπεις δε μιλάς

γι’ αυτά π’ ακούς σωπαίνεις

και μένα μάθε να πετώ, άιντε

να φεύγω το χειμώνα

το καλοκαίρι να γυρνώ, άιντε

μέσ’ του Μαγιού το χρώμα. 

 

 

Έλα βάρκα κι είμαι μόνος

και φυσά πανί ο πόνος.

 

 

 

Πουλί μου διαβατάρικο

άνοιξε τα φτερά σου

τον πόνο πάρε μακριά

τα μάτια να μην κλάψουν

να έχω ό,τι αγαπώ, άιντε

κι ό,τι με θε να μ’ έχει

να τον πετάς τον καημό, άιντε

μέσ’ στο νερό να πέφτει.

 

 

Έλα βάρκα με τα μένα

πάρε με από τα ξένα.

 

 

 

 

 

Αύγουστος 2020

                          Κατακλείδα

τα ποιήματα είναι σαν τα δέντρα

τα φυτεύεις κι εκείνα

απλώνουν τα φύλλα

Το παράπονο του Χάρου

Με ζουρνάδες και νταούλια

τον Αχέροντα περνώ

‘κούει ο Χάρος το τραγούδι

και μιλάει στο θεό:

αχ θεέ μου δεν αντέχω

να τους πάρω απ’ το χορό. 

Δε με σκιάζεται η τσαμπούνα

δε φοβάται η μουσική

και χορεύοντας μου λένε

πως γλεντήσαν τη ζωή

κι όταν έρχονται μπροστά μου

λεν’ η ώρα η καλή.

                                                                                   Μάης 2020

Δημοκρατία

Η Δημοκρατία

σαν αλυσοδεμένη σουφραζέτα

στέκει αμίλητη και μας κοιτά στα μάτια. 

Αιχμάλωτη των κυβερνήσεων

πεινάει και διψά

κρυώνει στα παγωμένα κελιά

αδίστακτων συμφερόντων.

Πολιτικάντηδες την ακρωτηριάζουν

της έχουν κόψει τη γλώσσα

τα μάτια της τα έχουν βγάλει προ πολλού.

Την περιφέρουν σε εθνικές επετείους

με εισιτήριο ακριβό

αξιοθέατο για τους πολλούς

αλλόκοτο θέαμα για τους νοήμονες.

Γερασμένη και αβοήθητη

βαριανασαίνει ξεψυχώντας

από την ίδια της τη μάνα προδομένη. 

                                                                                  2020

Το λουλούδι της Σρεμπρένιτσα*

Ο πόνος άφθονος στις γειτονιές του κόσμου

ποτάμι κόκκινο στις όχθες των αιώνων.

Μαριονέτες οι άνθρωποι

σε ύπουλα παιχνίδια εξουσίας,

ματωμένοι κύκλοι επαναλαμβάνονται

σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων

σαν λογική ακολουθία φυσικής ροής.

Κάθε τόπος και μια ιστορία

σε κάθε τόπο κι ένα νεκρώσιμο λουλούδι

να θυμίζει την καταστροφή,

όπως εκείνο με τα έντεκα λευκά πέταλα

γύρω από έναν πράσινο σπόρο

έντεκα μάνες που τα άσπρα τους μαντήλια ακουμπούν

στο φέρετρο ενός παιδιού.

Στον ανθό του ο καρπός της ελπίδας

που δύναμη απέραντη θα γίνει

και θα σκοτώσει την εκδίκηση.

Το θανάσιμο αίμα της πληγής

ακουμπά τη συγχώρεση

στους ώμους του φονιά.

Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής

ανθίζει με τα δάκρυα της θλίψης,

τα νεκρά σώματα των αθώων

μας δείχνουν το δρόμο της ειρήνης.

Η αγάπη ξεκινάει

από την αποδοχή εκείνων

που δεν είναι σαν εμένα.  

*Το κεντητό λουλούδι της Σρεμπρένιτσα συμβολίζει τη γενοκτονία

   στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη τον Ιούλιο του 1995.

   Τα έντεκα πέταλα συμβολίζουν την 11η Ιουλίου 1995, το λευκό του χρώμα

   συμβολίζει το μαρτύριο και το πράσινο χρώμα στο κέντρο του άνθους

   συμβολίζει την ελπίδα.



                                                                           Μάρτης 2020 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ

Στης μοναξιάς σου το αμίλητο σκοτάδι

λέξεις υφαίνεις από άνεμο κι αγάπη

φάροι να φέγγουν στα ταξίδια ποιητών

και τις ανθρώπινες ψυχές να γαληνεύουν.

Το χαμόγελο της καρδιάς σου

δροσίζει απλόχερα περαστικούς

σ’ ακολουθεί παντού καλά να κρύβει

τη θλίψη που σε τρέφει από παιδί

ένα λυγμό του πόνου σου

οι άλλοι να μη δούνε.

Λίγες φορές σε συνάντησα

λίγα τα λόγια που ανταλλάξαμε

τόσο μεγάλα και πολλά

αυτά που μου έδωσες.

Στον ουρανό της προσφοράς

λάμπει το άστρο σου σαν ήλιος μεθυσμένος

σε λάγνο κοίταγμα καυτού μεσημεριού.

Στον ουρανό του τίποτα

έγινες ένα κάτι

καντήλι άσβηστο

στα δάχτυλα του πάντα

αχνοφωτίζεις τις σκιές

θαμπών βλεμμάτων.

                                                       Γενάρης 2020 

ΑΓΑΠΗ ΚΟΜΜΕΝΗ ΣΤΑ ΔΥΟ

Αγάπη κομμένη στα δυο

ποια πλευρά ν’ αγαπήσω;

Οι πεθαμένες ψυχές

αμαυρώνουν την ομορφιά μου

οι χαμένες ζωές

θλίβουν την ύπαρξή μου

ενδοφλέβιο μίσος

διχάζει τη θάλασσά μου.

Ορίζοντας γεμάτος αγωνία

ματαιώνει τη γαλήνη,

ανελέητα συμφέροντα

καθισμένα στο θρόνο τους

αποσταθεροποιούν το μέλλον

με ύποπτες διαχωριστικές γραμμές

που αφανίζουν τους λαούς.

Το διχοτομημένο μου σώμα

θωπεύει ο θάνατος.

Ποιων δυνατών παιχνίδια

ποιων αδερφών αδιαφορία

διαιωνίζουν τις πληγές μου;

 2016