ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ 

όπου απουσιάζει η Παιδεία

φυτεύονται κατευθυνόμενα μίση 

Ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα,

να ζει σε ακραίες συνθήκες

για αιώνες,

να χάνεται στο σκοτάδι για χρόνια

να ζει με τον πόνο γύρω του.  
Η συνήθεια μεταφέρεται από γενιά σε γενιά

ώσπου όλα μας φαίνονται φυσιολογικά.

Καθισμένοι στην ασφάλεια του καναπέ μας

βλέπουμε καθημερινά τη φρίκη

κι αντί να εξαγριωθούμε και να αντιδράσουμε
εξοικειωνόμαστε μαζί της και ζούμε δίπλα της·

η επανάληψη της φρίκης δημιουργεί εξοικείωση.   

Όλοι εμείς οι << πολιτισμένοι >>

παρακολουθούμε με απάθεια τις συμφορές των αθώων

και λέγοντας με συμπόνια << αχ τους καημένους >> 
νοιώθουμε ότι κάναμε το χρέος μας,

όλοι εμείς οι << πολιτισμένοι >>

που σκοτώνουμε τους λαούς

κι έπειτα τους στέλνουμε << ανθρωπιστική >> βοήθεια.

Κι έτσι η συνήθεια σαν βουβό δηλητήριο  
απλώνεται μέσα μας   

και κατατρώει τα αισθήματά μας:

<< α, δεν είναι τίποτα

μία χώρα έσβησε απ’ το χάρτη >>

<< α, δεν είναι τίποτα  
μερικές χιλιάδες φεύγουν απ’ την γκρεμισμένη πόλη τους >>               
<< α, δεν είναι τίποτα

μερικά παιδιά σκοτωμένα >>  

<< α, δεν είναι τίποτα

οι θάλασσες γεμίσανε αίμα          
οι στεριές ζωντανά πτώματα >>. 

Έχουμε πια εξοικειωθεί με τα τερατώδη εγκλήματα

τα συνηθίσαμε σαν απλές, επαναλαμβανόμενες ειδήσεις.

Εξοικειωθήκαμε με τη φρίκη και ζούμε δίπλα της,

αρκεί να μη μας χτυπήσει την πόρτα.                                                                                  

Ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα

αρκεί να συμβαίνουν συχνά.  

                                    2017