ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΓΟΡΓΟΝΑ 

Θάνατος είναι

για τους ζωντανούς.

Για τους νεκρούς τι να ‘ναι;

Να ξεπροβάλεις μέσα απ’ του Αιγαίου τα βαθιά

μελαχρινή γοργόνα και τη μνήμη μου να κλέψεις

κι απ’ το βυθό στο σύμπαν, του θανάτου τη στιγμή,

στα μυστικά του απείρου την ψυχή να ταξιδέψεις.

Αυτό το χάος, τάχα, ενδιαφέρεται για εδώ;

Είναι τυχαία όλα ή απ’ τις επιλογές μας;

Οι απαντήσεις σ’ άλλες ερωτήσεις οδηγούν,

μητέρα Γη τι λίγες, τι μικρές οι αντοχές μας!

Σαν χορευτές στον πάγο ισορροπούμε στη ζωή

μας περιμένει πτώση ή χαρά στο κάθε βήμα.

Μακάρι να ‘ναι αλλιώς μετά την ύστατη πνοή

να μη θυμάμαι πια τίποτε ούτε νοερά

να μου αποκαλύπτεται ολόγυμνη η Γνώση

να αιωρούμαι πράος στης Αλήθειας τα νερά.

                                                  2015

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται και στην ανθολογία

Ποιητικές Συμπλεύσεις 3 – Ρευστά όρια  ( 2019 εκδόσεις Εντύποις )