ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ 

Άγριες, ματωμένες κραυγές μέσα απ’ τα συντρίμμια

κύκνειες κραυγές

που ποτέ δεν πήραν απάντηση

σώματα που τα μέλη τους σκορπίσαν χτυπημένα

μάτια, καρδιές που κλαίνε                                                                                      

το παιδί, το γονιό, τον αδερφό, το φίλο, τον άνθρωπο

αίμα που χύνεται άδικα, ίσως αναίτια

και η ζωή δε θα είναι ποτέ πια ίδια.

Ομάδες ανθρώπων

εγκαταλείπουν τα σπίτια τους                                                                                 

ό,τι έφτιαξαν, ό,τι έχουν, ό,τι μπορούσαν να δημιουργήσουν

και μόνο με τα ρούχα που φοράνε

σέρνουν τα πόδια τους αργά, κουρασμένα, φοβισμένα

τραβώντας προς το άγνωστο.

Τι να φταίει για όλα αυτά;                                                                           

Μήπως κάποια ιδανικά μας;

( πατρίδα, θρησκεία, έθνος, χωρικά ύδατα; )  

Αλήθεια, γιατί δεν καταστρέφουμε αυτά

αντί να μαζεύουμε πτώματα;

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι                                                                

αυτά που έχουμε φτάνουν για όλους;

Ή μήπως δε θέλουμε να καταλάβουμε;

Κι έτσι

πάντα οι πολλοί θα κάνουν

ό,τι θέλουν οι λίγοι                                                                                                   

και θα συνεχίσουν να σκοτώνονται

στο όνομα κάποιας θρησκείας

στο όνομα κάποιας πατρίδας.

Δε θα περάσει ποτέ από τη σκέψη μας

ούτε σαν όραμα                                                                                                     

πώς θα ήταν αν ζούσαμε κάπως αλλιώς:

όλοι μαζί, ειρηνικά

τούρκοι και έλληνες

σκλάβοι και τύραννοι

δικτάτορες και επαναστάτες                                                                                  

μικροί και μεγάλοι

πλούσιοι και φτωχοί

πιστοί και άπιστοι

όλοι ίσοι,

πόσα θα παίρναμε ο ένας απ’ τον άλλον.                                                              

Κι έτσι

θα συνεχίσουμε να πολεμάμε

χάνοντας για πάντα

την ομορφιά της ζωής.

                                2001